Nola Darling belichaamt de seksuele revolutie van de jaren tachtig in Spike Lee’s She’s Gotta Have It (1986). Ze wil vrij zijn, heeft drie minnaars en is daar open over. Toch wil elke man haar voor zichzelf. Lees verder
William Greaves ving de tijdgeest van de jaren ’60 in absurde documentaire
Geen film geeft de tijdgeest van de jaren zestig zo intelligent weer als Symbiopsychotaxiplasm: Take One (1968). Regisseur William Greaves liet verschillende acteurs in het New Yorkse Central Park één scène spelen en filmde dat. Een tweede filmploeg filmde hem en de acteurs, en een derde filmde al het bovenstaande en alles daaromheen. Meer instructies waren er niet, wel was ‘het concept’ uitgedeeld, maar dat snapte niemand. Lees verder
Ik ging naar een slaappartijtje voor volwassenen om naar audiokunst te luisteren
Doorgaans is het voorbehouden aan schoolkampen en humanitaire rampen: met een groep mensen overnachten in een publieke ruimte. Ik deed het afgelopen weekend op het Oorzaken Festival in de Brakke Grond in Amsterdam, tijdens de Slaap Zacht Nacht met Kaitlin Prest. Een logeerpartij voor volwassenen zou het zijn, een “nacht vol verhalen”, met live illustraties en dromerige muziek en waar ik in slaap kon vallen “bij audioverhalen over geheimen waar we enkel over mogen fluisteren.” Ik hou van verhalen en ben benieuwd naar geheimen, dus ik deed mijn dekbed in zo’n blauwe IKEA-tas en ging vrijdagavond naar de Brakke Grond. Lees verder
We leven in een pornografisch paradigma
Het internet heeft ons veel te bieden, zoals scrollen door Facebook of je mail checken tijdens een Skype-gesprek met je moeder. Maar bovenal is het internet een immense verzameling seksplaatjes. Als je net als ik in de jaren tachtig bent geboren, dan heb je de ontwikkeling van ronkende modems tot pijlsnelle smartphones al roeiepoetsend meegemaakt. Je kunt dat veroordelen, maar de kans is groot dat ook jij weleens de incognitomodus induikt om naar spuitende pikken te kijken. Lees verder
Onderzoek naar wat kunst doet met onze hersenen
Wat gebeurt er in ons hoofd als we naar kunst kijken? Het is een vraag die Noah van Dongen (1986) al sinds de kunstacademie bezighoudt. Momenteel schrijft hij er aan de Erasmus School of History, Culture and Communication een proefschrift over en onlangs publiceerde hij samen met twee psychologen een artikel in het tijdschrift Brain and Cognition. Ze ontdekten dat als je mensen een willekeurige foto laat zien en zegt dat het ‘kunst’ is, ze er anders op reageren dan wanneer je zegt het ‘echt’ is. Lees verder
Een echt Nederlandse film
De korte film Import van de Bosnisch-Nederlandse filmmaakster Ena Sendijarević (1987) beleeft deze week zijn Nederlandse première op het Nederlands Film Festival. De film gaat over een Bosnisch gezin dat in de jaren negentig in een Nederlandse nieuwbouwwijk terecht komt. Eerder dit jaar ging de film in wereldpremière op het prestigieuze festival van Cannes. In aanloop naar het NFF sprak ik Sendijarević in haar woonplaats Amsterdam over vluchtelingen, filmfestivals en Stranger Than Paradise. Lees verder
Zit er licht tussen arthouse en blockbuster?
Bij ‘blockbusters’ denk je aan popcornfilms bij de Pathé. De term komt van een bom die zo sterk was dat je er een straat mee kon opblazen. Bij film zou hij duiden op een rij bij de kassa die zo lang is dat hij het blokje om gaat. ‘Arthouse’ betekent ‘kunsthuis’, een raar woord. Je denkt aan het filmhuis, het tegenovergestelde van Hollywood: kwetsbare wereldcinema. Lees verder
Ik ging naar een 24 uur durende theatervoorstelling
Als je live seksshows niet meetelt dan is theater de vleselijkste kunstvorm. Mensen sluiten zich op om naar andere mensen te kijken die in dezelfde ruimte iets verbeelden met hun lichamen – een eeuwenoud en betoverend ritueel. Omdat mijn vriendin actrice is ga ik zelf geregeld naar het theater. De langste voorstelling die ik ooit zag duurde vier uur en heette Colossus. Het was schitterend, dus dat het lang duurde was oké. Bovendien was er een pauze. Maar hoe is het om een etmaal lang theater te kijken? Ik ging naar de 24-uursvoorstelling Mount Olympus: To Glorify the Cult of Tragedy van de Belgische kunstenaar Jan Fabre om daarachter te komen. Lees verder
Hendrickje Schimmel gaat het Boek der Boeken maken
Bij de Biënnale denk je waarschijnlijk aan de toonaangevende kunstmanifestatie die sinds 1895 in het stadspark van Venetië wordt gehouden. Maar sinds de jaren negentig is er ook een Gelderse versie, die om en om in Nijmegen en Arnhem plaatsvindt. Kunstenares Hendrickje Schimmel (1990) gaat voor de Biënnale Gelderland 2016 ‘het laatste boek’ samenstellen. Lees verder
Ik sprak de regisseurs van Black over hun nieuwe Hollywood-leven
Het Brusselse powerduo Adil el Arbi en Bilall Fallah zit al weer tien weken in Los Angeles. De regisseurs van de steengoede films Image (2014) en Black (2015) tekenden bij Paramount Pictures voor de regie van het langverwachte vierde deel van Beverly Hills Cop, met uiteraard een hoofdrol voor Eddy Murphy als roekeloze detective Axel Foley. Lees verder
Boeken die ik uitleende en nooit meer terugkreeg
Ik ving eens op dat er een oud Chinees gezegde is over het uitlenen van boeken: “Je bent een dwaas als je een boek uitleent, maar nog dwazer als je geleende boeken weer teruggeeft.” Leuk en aardig, maar we zijn hier niet in China. Ook ik leen weleens een boek uit en ik krijg het niet altijd terug. Ik moet leren dat te accepteren. Een boek uitgeleend is meestal een boek weggegeven. Deze boeken leende ik uit en kreeg ik (nog) niet terug: Lees verder
Wat ik verstond
Bij het binnenrijden van station Amsterdam Amstel stond ik achter twee oude vrouwtjes in beige jassen te wachten tot de trein stilstond en de deuren opengingen. “Schrijf je nog?” hoorde ik de ene aan de andere vragen. Interessant, dacht ik. “Nee,” zei ze. “Eigenlijk helemaal niet meer.” Toen, na een korte stilte: “Pijpen, dat wel.”
Hij mocht het niet vertellen
Een lange grijze man met een gele paraplu en een kleine vrouw met een chique witte jas lopen op een regenachtige donderdagmiddag het filmhuis binnen. “Is dit de plek om een kaartje voor de film te kopen?” vraagt de man. Lees verder
Teringgeil
“Ik hou ook van frikandelbroodjes,” zei een dik, zwakzinnig meisje met een neuspiercing tegen me terwijl ik mijn boodschappen in mijn rugtas stopte, onder het bord met poëtische oproepjes als “Ik ben werk zoekend / van het schonmak en ztrijk / aljeblift bel mjj met / nummer / dank wel voor / u bel.” Lees verder
Filmtip: Elle
De nieuwe film van Paul Verhoeven, gebaseerd op een boek met de curieuze titel Oh…, is een thriller vol enerverende schrikmomenten. Verhoeven grijpt je meteen bij de keel en houdt je tot net voor de epiloog stevig vast. Lees verder
Het Belgisch Film Festival
Van 9 t/m 12 juni vond in Utrecht het Belgisch Film Festival plaats, een samenwerking tussen het Louis Hartlooper Complex en de VPRO. Ik deed onder meer pr, eindredactie, social media, verslaggeving en presentatie van enkele nagesprekken. Het was een gezellig en geslaagd festival en ik raad iedereen aan om volgend jaar ook te komen. Onderstaande verslagen schreef ik voor de website van het Belgisch Film Festival. Lees verder
The watery part of the world
‘God-damn,’ Jack says.
‘God-damn,’ we say.
It is the end of a cloudy August day when two blondes pass our yacht on a red Fox 22. Hard to tell if they’re good-looking but five days on a boat certainly weighs in their favor. Our vibe is hormonal, testosterone rising like bamboo in tropical summer. Jack will say goddamn to a pig in a life vest by now. Lees verder
Filmtip: A Bigger Splash
Als je een goeie film wil zien moet je naar A Bigger Splash gaan, de nieuwe van Luca Guadagnino, bekend van het prachtige Io Sono l’Amore uit 2009.
Glamrockster Marianne en haar jongere minnaar Paul verblijven op een eilandje ten zuidwesten van Sicilië, waar Marianne herstelt van een stemoperatie. Ze liggen net te luieren als Mariannes ex-man Harry belt. “Haha, ik heb je gevonden!” zegt hij. “Ik land over vijf minuten, zie je op het vliegveld!” Lees verder
Boks is boks
Na de bokstraining bood de jongen die mijn lenzen uit mijn ogen had geslagen me een lift aan. Ik fietste sloom als een van school naar huis fietsende puber, hij kwam naast me rijden met zijn blinkend witte Seat, met het raampje open. “Pak de auto maar vast joh, dan kun je aanhangen. Waar moet je heen?” Ik moest afslaan. “Dank je,” zei ik, “maar ik moet hier afslaan.” Even later zag ik hem bij de winkel van het tankstation naar binnen gaan, denk ik.
Over eclectisch lezen, pillen en de Witte Tijger
Behalve baard, bril, borsthaar en buikspek deel ik met vermaard filmregisseur Francis Ford Coppola een eclectische leesstijl. “Mijn leesgedrag is een soort rivier waar ik vrijelijk in rondzwem,” citeerde Berend Jan Bockting hem twee weken geleden in de Volkskrant. Ik las dit en dacht: ha, mijnes ook. Toen ik tijdens mijn Engelstalige studie in Tilburg aan de academic advisor vertelde wat ik zoal las, boetseerde hij de lucht uit zijn keel met zijn Brabantse mond in de volgende klanken: “O, dus je leest eigenlijk van alles en nog wat.” Lees verder