Nefferth Bernadina (40) is lerares Frans op een school in Utrecht. Ze is geboren op Curaçao en verhuisde toen ze 19 was naar Leiden om Frans te studeren. Eenmaal in Nederland veranderde ze van maat 42 in maat 50, iets waar ze niet blij mee was. Ze vond zichzelf niet mooi en ging aan zichzelf twijfelen. Om de liefde voor zichzelf weer terug te vinden, begon ze de plussize-modeblog Mode Plus – en dat werkte. Tot twee jaar terug blogde ze fulltime en in die tijd leerde ze weer van zichzelf te houden. Voor de Dove-campagne My Beauty, My Say sprak ik met Nefferth in Rotterdam over vrouwelijkheid, representatie en zelfbeeld.
Dag Nefferth, wanneer besloot je om Frans te gaan studeren?
Nefferth Bernadina: Op de middelbare school. De leraren zeiden dat ik goed in talen was, en ik was op zoek naar een uitdaging. Mensen zeiden dat ik geen baan zou krijgen met deze studie, maar ik was overtuigd en dan ga ik ervoor. Als je bang bent voor nieuwe dingen blijft het leven vaag. Je moet het gewoon doen, durf af te gaan.
Hoe zorg jij ervoor dat je lekker in je vel zit?
Tien jaar terug ben ik Mode Plus gestart omdat ik veel was aangekomen. Ik was lang maatje 42 geweest, en voelde me goed en perfect, maar toen werd ik maatje 50. Ik vond mezelf niet mooi, niet waardig, zelfs dom, al heeft dat niets met je gewicht te maken. Mode Plus ben ik gestart om de onzekerheden over mijn lichaam te bestrijden. Tegenwoordig heeft iedereen een modeblog, maar tien jaar terug nog niet, zeker geen blog voor plussizevrouwen. Het was een taboe om over dik zijn te praten. Mijn blog heeft me geleerd dat je zelf bepaalt of je mooi bent. Je moet van jezelf houden, in het hier en nu.
Hoe reageerden mensen op je blog?
Veel vrouwen en meisjes zeiden: eindelijk, iemand waarin ik mezelf herken. Dat was een eyeopener. Ik dacht dat ik alleen was, maar er bleken veel meer vrouwen zoals ik te zijn. En er waren meisjes die zeiden: je bent helemaal niet dik, je bent een beetje mollig, gewoon een Nederlandse meid. Dat negatieve zelfbeeld en jezelf naar beneden halen komt ook door wat je ziet in de media. Dat begint nu wel te veranderen, al verandert het in Nederland langzaam. Je ziet nog weinig diversiteit in Nederlandse tijdschriften. Soms zie je iemand die plussize is, maar die doet dan altijd zo van I’m happy and I’m fat!, heel uitbundig en springerig, maar dat hoeft iemand die dik is helemaal niet te zijn.
Bestaat Mode Plus nog steeds?
Ja, maar ik ben er zelf niet meer actief mee bezig, ik heb het niet meer nodig. Ik begon ermee omdat ik niet van mezelf hield, en nu doe ik dat wel. Het blog stond ook steeds verder af van de oorspronkelijke boodschap. Het werd een geldmachine, geld maken met body positivity. Daar wilde ik niet aan meedoen.
Voelde je je serieus genomen door lezers?
Absoluut. Eerst dacht ik nooit aan lezers. Ik zag bezoekersaantallen, maar niet de bezoekers zelf. Toen ik voor het eerst reacties kreeg of in de stad werd aangesproken, voelde dat raar, maar het gaf me ook het gevoel dat ik niet alleen was. Dat motiveerde me. Ik ontmoet nog steeds mensen die het jammer vinden dat ik niet meer blog. Dat toont aan dat het onderwerp nog steeds belangrijk is. Blijkbaar komt de boodschap dat je mooi bent zoals je bent nog steeds niet bij iedereen aan.
Je ziet wel steeds meer plussize-modellen toch?
Klopt, maar als je goed kijkt naar hoe plussize-producten verkocht worden, zie je dat veel merken helemaal geen plussize-modellen gebruiken. Maat 44-46 is een doorsnee maat voor Nederlandse vrouwen, maar zogenaamde plussize-modellen zijn 40-42. Dat zegt eigenlijk nog steeds dat dik zijn niet oké is. Er zijn zoveel onzekere vrouwen aan het lijnen en aan het camoufleren. Dat vind ik erg.
Die vrouwen hebben ook altijd dezelfde gezichten en perfect haar.
De vraag is of een consument iets koopt als je het realistisch neerzet. We zijn gebrainwasht door een bepaald beeld van wat normaal is. Nu zie je zelfs op sociale media dat mensen ‘het ideale beeld’ willen maken. Er is geen ruimte voor imperfectie en onvolmaaktheid.
Heb je het BNN-programma Geslacht gezien, met Ryanne van Dorst? Ze presenteert zonder make-up, en kreeg daar kritiek op.
Ik vind het oké als mensen make-up dragen. Als je daar gelukkig van wordt, doe het, maar doe het niet voor iemand anders. Wij vrouwen worden van kleins af aan geleerd dat ze de ander blij moeten maken en zichzelf moeten wegcijferen. Het zit in je systeem als vrouw, en dat moeten we doorbreken.
Moeten mannen daar ook in meehelpen?
Mannen kunnen inderdaad ook helpen om het uit ons systeem te krijgen, maar eerst moet de vrouwen zelf aan de slag. Want vrouwen breken elkaar af. Op mijn blog had ik eens een challenge: een korte broek dragen en een trui die niet over je broek komt. Ik had een foto van mezelf erbij gezet. Toen reageerde iemand met: ‘Je ziet er leuk uit, maar je kunt toch beter een lang shirt dragen, over je buik en billen heen.’ En dat was een plussize vrouw die dat schreef. Ik schreef terug dat zij dat vooral moet doen als ze dat fijn vindt, maar dat ik dit bij mezelf leuk vond staan.
Ben je kritisch op je eigen uiterlijk?
Ja, dat hoort bij mens zijn. Ik word heus niet elke morgen wakker met de gedachte: I love myself. Soms zie ik alleen maar dingen die niet goed zijn, en dan ga ik ook aan andere dingen twijfelen, zoals mijn werk. Dat hoort bij het onvolmaakte van de mens. Je moet daar niet in blijven hangen, maar het mag best af en toe.
Vergelijk je jezelf met vrouwen in de media?
Ik voel me niet vertegenwoordigd in de Nederlandse media. Bij ‘een donkere vrouw’ denken een hoop mensen bijvoorbeeld aan Sylvana Simons, maar ik ben geen Sylvana. Ik zie te weinig diversiteit. Natuurlijk kan ik ook buiten Nederland kijken, maar ik woon hier dus ik kijk naar Nederlandse media.
Vrouwen die het belangrijk vinden wat anderen van ze vinden, schijnen meer gebruik te maken van social media. Doe jij veel met social media?
Toen ik blogde wel, toen plaatste ik echt alles. Pas toen ik terugging naar Curaçao, waar het leven langzamer is, ontdekte ik hoeveel ik met mijn telefoon bezig was, vanaf het moment dat ik wakker werd. Op de foto’s die ik deelde was ik zogenaamd aan het genieten, maar ik was helemaal niet in het moment. Ik ben daarmee gestopt, maar ik voel nog steeds de drang om dat te doen.
Je wilt alles delen.
Ja, maar waarom? En met wie? Tegenwoordig heb ik mobielvrije dagen. Mensen vinden het verschrikkelijk dat ik niet reageer, maar het is heerlijk. Ik heb niks tegen digitaliseren, ik werk op een digitale school, maar er is balans nodig. Je moet jezelf de authenticiteit van het moment gunnen.
Bedankt Nefferth!
Graag gedaan.
Ik schreef dit voor Broadly, zie hier.