Geld en mensen – een gevaarlijke combinatie. Veel dingen gaan goed, zoals een broodje kopen in de lunch, of een gezamenlijk cadeau voor iemands verjaardag, maar geef iemand (mij) op de vrijdagmiddag een barki in bewaring, en het wordt een lange en gezellige avond waar je de dag erna van denkt: hm. Laat staan wanneer je studenten jarenlang de zogenaamd goedkoopste lening van hun leven aanbiedt: een feestelijke tijd met een lange, ontnuchterende nasleep.
Zijn we calculerende burgers die op een rationele manier hun behoeften bekostigen? Ik denk aan al het geld dat ik aan genotsmiddelen uitgaf, de boeken die ik kocht voor scripties die ik nooit schreef, abonnementen bij sportscholen, verzekeringen, mijn studieschuld. Gelukkig ben ik van huis uit zuinig en heb ik een vangnet van verstandige, lieve mensen om me heen, die me voor grote financiële blunders en de ondergang behoeden.
Ook als je wel ‘financieel volwassen’ bent zitten fouten in een klein hoekje: we zijn allemaal mensen, en waar mensen met geld werken worden fouten gemaakt. Voor VICE Money vroeg i, mensen in mijn omgeving ongegeneerd naar de duurste fout die ze ooit maakten, en wat die hen kostte. Dit is wat ze zeiden:
Beer, 31 – €100
Een dure fout was mijn wens om in mijn laatste studiejaar CMV een stage te vinden in Berlijn. Via een zoektocht op internet kwam ik uit bij een bemiddelingsbureau in Culemborg. Ik besloot direct de honderd euro inschrijfgeld te betalen. Een week later mocht ik op kennismakingsgesprek komen. Aan de Lekdijk kwam ik op een kantoortje terecht in een oude boerderij. Boven de deur staarde Jezus aan het kruis mij meelijwekkend aan, en niet veel later bleek dat ik mijn geld had gestoken in een conservatief christelijke organisatie met de missie om het geloof, ook dit millennium weer buiten onze landsgrenzen te verkondigen. Ik schaamde me diep dat me dit niet eerder was opgevallen. Ik knikte netjes ja en amen op elke vraag. Met drie A4’tjes stageadressen in Duitsland keerde ik huiswaarts, zonder ook ooit nog iets van me te laten horen.
Ewout, 30 – €185
Ik heb vorig jaar een Lowlands-kaartje gekocht voor een werkvriend, omdat ik het zo zielig vond dat hij ongeveer als enige collega thuis moest blijven. Vorige week hoorde ik ‘m opeens aan iemand vertellen dat hij op het festivalterrein meerdere flessen champagne heeft lopen kopen, die smiecht.
Fleur, 24 – €450
Sneakers van 450 euro gekocht die ik nooit draag. Het waren Nike Footscapes. Mijn vriendje spaart ze namelijk en zweert erbij, dus ik wilde het ook proberen. Helaas zijn mijn voeten anders dan die van hem. Ik vond het echt niks. Bij mannen staan ze sowieso toffer. Daarnaast leken m’n voeten op kleine klompvoeten, omdat het model je voeten kleiner doet lijken. Ik kocht ze via eBay, want die dingen zijn echt moeilijk te verkrijgen en ik had hartpijn toen ik de afschrijving op mijn ING app zag. Ik heb ze uiteindelijk, na een aantal jaar verstoffen, weer doorverkocht.
Alle illustraties door Sander Abbema
Carla, 30 – €480
Mijn duurste fout ooit was denken dat ik ergens de discipline en de tijd vandaan kon halen om een superstrak sportlichaam te creëren met behulp van het Personal Body Plan, een heel akelig netwerk van mensen die gruwelijk veel sporten en dat de allerhoogste prioriteit ooit geven. Ik zat er een half jaar aan vast voor tachtig euro per maand, terwijl ik het denk ik anderhalve week heb volgehouden, dus tel uit je winst. Ik word nog steeds bestookt met mailtjes van Tom de upper-body-man over dat de zomer eraan komt en of ik daar wel klaar voor ben. Ik dacht net zo te kunnen lachen als deze vrouwtjes, maar dat was een domme, dure fout.
Andrea, 29 – €577
Een vliegticket geboekt onder een verkeerde naam, 577 euro de plee door. De reis ging naar Atlanta, ik had per ongeluk geboekt onder iemand anders naam omdat ik niet doorhad dat de LastPass autofill-optie aanstond. Ik merkte dat pas toen ik een mail kreeg van iemand met de vraag waarom ik een ticket naar Atlanta had geboekt onder zijn naam. Meteen gebeld met KLM, maar om veiligheidsredenen kan een ticket niet worden overgezet en was ik het geld kwijt.
Jolien, 25 – €600
Ik heb op m’n zeventiende een wedstrijdjurk voor stijldansen gekocht van zeshonderd euro, en dat was nog een goedkope. Bijna een jaar voor gespaard met bijbaantjes zoals wijzerplaten in klokken zetten, dure pennen verkopen in een chique winkel, een krantenwijk. Uiteindelijk heb ik de jurk drie keer aangehad, omdat mijn danspartner de wedstrijden toch niet zo leuk vond. De jurk hangt nog steeds treurig aan een hangertje in de kast. Het ergste is dat ik ‘m niet meer kan doorverkopen of nog eens aankan als mijn danscarrière toch weer een opleving krijgt, omdat-ie inmiddels uit de mode is. Ik overweeg ‘m een keer te trashen met carnaval, maar het voelt nog te pijnlijk.
Sophie, 23 – €600
Ik dacht dat het een goed idee was om al mijn verzamelde contanten in een envelop te bewaren, zodat ik het niet zo snel kwijt zou raken. Ik had voor mijn verjaardag al 250 euro cash van mijn oma gekregen en met optredens op bruiloften had ik ook een paar honderd euro verdiend. Mijn net nieuwe geheugenkaart om mee te filmen, ter waarde van honderd euro, zat er ook in en met het geld wilde ik mijn studio in huis afmaken. Dat is niet gebeurd. Met een stapel van mijn eigen troepjes is de envelop in de vuilnisbak verdwenen, denk ik. Toen ik erachter kwam dat ik hem kwijt was heb ik twee uur lang huilend in bad gezeten met een fles wijn.
Menno, 26 – €600
Mijn duurste fout ooit was om een jaar of vijf geleden in Kroatië filmpjes van LuckyTV te bekijken. Ik had destijds een databundel voor bijna heel Europa. De meest obscure landen vielen eronder, maar Kroatië blijkbaar niet. Ik had de kleine lettertjes niet gelezen… Resultaat: zo’n zeshonderd euro datakosten op mijn maandfactuur. Uiteindelijk meer dan de helft teruggekregen van Vodafone (nette service wel). Het ging overigens om Boer Zoekt Vrouw-voiceovers die echt heel erg grappig waren, maar geen zeshonderd euro waard.
Olga, 31 – €700, per maand
Mijn duurste fout ooit is zonder twijfel dat ik naar een vriend van mijn ouders luisterde die zei dat “maximaal bijlenen het slimste is wat je kan doen”. Zelf was ik van plan helemaal niets te lenen, maar ik was achttien en had geen inzicht, werd me verteld. Wat hij er niet bij zei was dat hij zelf had bijgeleend om daarmee te rentenieren. Ik smeet mijn geleende geld kapot in Franse bistro’s want ik zou net zo rijk worden als die vriend, dacht ik toen. Hoeveel het me gekost heeft weet ik niet precies, ik ben mijn DigiD-code kwijt dus ik kan het niet checken. Erna maakte ik ook nog de fout om vanwege die zoekgeraakte code een paar jaar te ‘vergeten’ mijn omzetbelasting te doen. Ik zit nog steeds op de blaren. De belastingdienst houdt elke maand zevenhonderd euro van mijn loon in. En mijn vakantiegeld gaat helemaal naar de overheid. Au.
Lucas, 29 – €1.000
Ik ben nooit naar de hoeren geweest, uit principe. Wel heb ik ooit voor de ‘fun’ zo’n high class escort gedaan. Megaduur, maar dan krijg je ook wat, een meid die je buurmeid had kunnen zijn. Voor duizend euro hadden we voor een paar uur een riant appartement aan een Amsterdamse gracht tot onze beschikking. Blond, echt het type girl next door, niet overdreven opgemaakt, beter had niet gekund. Goed, ik ging met haar naar bed, maar het lukte me niet. Of, nou ja, het lukte wel, maar ik kon niet klaarkomen. Ondanks haar looks en ogenschijnlijke onschuld en echtheid voelde het toch niet helemaal echt. Balen. Betaal je zo veel, komt het er niet uit.
Vincent, 26 – €2.328
Mijn studenten-OV verliep in dezelfde week dat ik hem moest stopzetten. Ik dacht dat dat op hetzelfde neerkwam, maar dat was niet zo. Na een jaar kreeg ik een rekening in de bus. Schade: 2328 euro.
Sven (30) en Julie (29) – €3.000
Drie jaar terug maakten we een reis door Brazilië. Twee dagen voor we vanuit Rio terug naar huis zouden vliegen hadden we een enorm vet feest in Salvador, maar de volgende dag versliepen we ons en misten we de bus. Gelukkig was er nog een bus, die ruim op tijd in Rio zou arriveren, zeiden ze. In de bus gingen de minuten sneller voorbij dan de kilometers, en omdat de buschauffeur honderdvijftig kilometer voor Rio een eetpauze van anderhalf uur nam, misten we onze vlucht. In Rio boekten we dus een nieuwe voor de dag erop, en een retourticket Amsterdam-Rio-Amsterdam was goedkoper dan een enkeltje Rio-Amsterdam. Maar op het vliegveld bleek dat we die retourvlucht niet mochten nemen. Als je de heenvlucht laat lopen, dan mag je ook niet mee terug, en annuleren kon ook niet meer. Uiteindelijk moesten we dus een derde vlucht boeken. Dit keer was een retour Rio-Amsterdam-Rio de goedkoopste optie. Dit grapje heeft ons per persoon vijftienhonderd euro gekost.
Gijs, 31 – €6.000
Vriend van me heeft m’n Golf nagenoeg total loss gereden toen-ie drugs ging kopen. Zesduizend euro voor een zakje sos. En niet lang na de reparatie heeft een andere vriend ‘m wel total loss gereden en is-ie naar de sloop gegaan. Maar ik leen m’n nieuwe auto ook weleens uit.
Roel, 29 – €6.000
Sinds kort verkoop ik kleren (T-shirts, topjes, sweaters) met mijn eigen illustraties erop. Toen het een half jaar terug beetje begon te lopen heb ik een T-shirtprinter gekocht uit China voor zesduizend euro. Hij print alleen niet mooi, de kwaliteit is niet wat ik de mensen wil bieden. Nu ga ik de printer weer verkopen, met groot verlies natuurlijk. En de bank moet ik nog drie jaar maandelijks afbetalen.
David, 21 – €15.000
Ik was zeventien en werkte nog maar net bij Albert Heijn toen ik een machine sloopte die karton fijn perst. In het midden van zo’n pers zit een supersterk ronddraaiend element. Op een dag gooide ik er een winkelwagen vol karton in, maar ook een plastic draad die om een bak heen zat waar kaas in geleverd wordt. Ik dacht: dat maakt vast niets uit, zo’n draadje van een paar meter in zo’n machine. Maar na een tijdje hield die er ineens mee op. De draad was op zo’n manier om dat ronddraaiende ding heen gewikkeld dat de motor oververhit raakte en kapot ging. Onze vulploegleiders stonden in het magazijn te schelden. Ik durfde niet te zeggen wat ik gedaan had. Thuis zocht ik op wat zo’n machine kost. Dat bleek zo’n twaalf- tot vijftienduizend euro te zijn. Ik heb meteen aan mijn ouders gevraagd of ik zoiets zelf zou moeten betalen. Dat bleek gelukkig via de verzekering te gaan. Een paar dagen later biechtte ik het op bij mijn filiaalmanager. Die was tot mijn verbazing niet boos. De machine was al oud, zei hij, en toch aan vervanging toe. Waarschijnlijk gaf die draad het laatste zetje. “Normaal als hier iets stuk gaat weet niemand er iets van,” zei hij. “Ik waardeer jouw eerlijkheid.” Het slopen van een papierpers van vijftienduizend euro heeft er zo dus voor gezorgd dat mijn baas tevredener over mij was.
Sander, 31 – €?
Studeren.
Sommige namen zijn gefingeerd, maar bekend bij de redactie van VICE Money, voor wie ik dit stuk schreef. Zie hier voor het origineel.