Chela en Chiquita zijn een stel van rond de 65. Ze zijn ‘oud geld’, maar dat is blijkbaar op, want hun inboedel staat te koop: een complete set van 48 bergkristallen glazen, een staande klok, de antieke tafel, de Mercedes. De oorzaak is onduidelijk, maar er is wel gefraudeerd, waarvoor de extraverte Chiquita een maandje moet brommen. De introverte Chela is aan de medicijnen. Ze is somber, prikkelbaar, lusteloos. Na een feestje – Chela rijdt terug, angstig, hortend en stotend; Chiquita heeft gedronken – heeft ze geen zin in seks. Schilderen komt er ook niet van. Echter: de spullen die te koop staan lijken van haar, en niet van haar vriendin. Wat is hier gaande?
Daags nadat Chiquita opgesloten is, belt buurvrouw Pituca aan, rijke weduwe wier huid bijna van de schedel rolt van ouderdom. Of Chela haar even wil wegbrengen met de Mercedes, naar de bridgeclub. Dat doet ze, en op de terugweg brengt ze ook de andere dames thuis, en de keer daarop ook. Als beloning krijgt ze steeds vele biljetten waarvan de waarde (het bedrag loopt in de tienduizenden) bevestigt dat dit verhaal zich in Zuid-Amerika afspeelt. Waar precies blijft tijdens het kijken lang onduidelijk, maar dat geeft niet. Dit verhaal overstijgt zijn plaats (Asunción, Paraguay).
Chela bezoekt haar vrouw Chiquita een paar keer in de gevangenis, waar zij al snel een aardige positie heeft verworven, mede dankzij de sloffen sigaretten die Chela voor haar meebrengt. Wel verliest Chela een beetje haar interesse in Chiquita, niet alleen door haar nieuwe leven als chauffeur, maar ook omdat ze bij de bridgeclub de jongere Angy ontmoet heeft (45, schat ik). Angy is stoer en mooi, en Chela wordt verliefd. Ze voelt zich weer jong, mooi, vrij en neemt zelfs een trekje van Angy’s sigaret. Het verlangen is er weer, het levensvuur is aangewakkerd, maar als Angy (bijnaam: Chiqui) haar sensuele lichaam aanbiedt deinst Chela terug.
Net wanneer je het de schuchtere Chela van harte gunt om gelukkig te worden als privéchauffeur met een nieuwe vriendin, keert haar vrouw Chiquita terug uit de gevangenis. Die heeft nog geen ‘hoi’ gezegd of ze heeft al een koper voor de Mercedes gevonden, want er is nog steeds geld nodig. Chela’s droom valt aan diggelen. Er is geen verlossing, geen ontsnappen aan haar lot. Of wel? Op de ochtend van de verkoop is ze er vandoor met de Mercedes. Maar waar kan ze heen?
Schrijver en regisseur Marcello Martinessi levert met Las herederas (wat ‘de erfgenamen’ betekent) een subtiel en ontroerend debuut af. Een scenario hoeft helemaal niet groots en meeslepend te zijn, als je een interessant personage met een geloofwaardige innerlijke strijd kunt opvoeren. De totaal onbekende actrice Ana Brun (Chela) won in Berlijn de Zilveren Beer voor Beste Actrice, en of dat terecht is weet ik niet, maar ik heb graag naar haar gekeken.
Ik schreef dit voor Cine.nl, een website over films.