Een lange grijze man met een gele paraplu en een kleine vrouw met een chique witte jas lopen op een regenachtige donderdagmiddag het filmhuis binnen. “Is dit de plek om een kaartje voor de film te kopen?” vraagt de man.
“Ja, dit is de plek,” antwoord ik.
“Mooi. Een man die Ove heet graag.”
“Tweemaal?”
“Tweemaal graag. Vrije plaatsen?”
“Vrije plaatsen,” zeg ik.“Het is in de grote zaal en het is rustig.”
“Tja, het is droevig weer,” zegt de vrouw. “En ook een droevige film.”
“Maar ook een grappige hoor,” zeg ik.
“O ja? Heb je hem gezien?”
“Ja,” lieg ik. “Het is een komedie, dus…” Ik maak de zin niet af.
“Vaak zijn droevige dingen, hè, en lachen…” De man maakt de zin niet af. “Om droevige dingen kun je soms ook lachen,” zegt hij dan.
“Dat is de hele kunst van het leven,” zeg ik wijselijk.
“Juist,” zegt de vrouw. “Jij snapt het.”
“Ja,” zegt de lange man, “Ik kende een jongen en die belde steeds zijn moeder op en dan zei hij mama ik wil dood mama. Nou, toen da…”
“Ja, daag,” onderbreekt zijn vrouw hem. “Ik loop verder hoor. Dag meneer.” Ze loopt verder.
“Oh. Ik mag het niet vertellen,” zegt de man gelaten. “Dag.”
Dit verhaaltje werd op 1 april 2019 gepubliceerd bij Cineville, in het kader van hun 10-jarig jubileum.