Op 21 juli was ik ruim 8 minuten op nationale radio en televisie om te vertellen over mijn recent gestopte Volkskrant-rubriek Opgedragen, afgedankt. Voor die rubriek zocht ik stad en land af naar opdrachten in afgedankte boeken. Wekelijks stond er eentje in de krant. Je kunt het gezellige en diepgaande interview van De Nieuws BV terugkijken via deze link.
Boeken
Er zijn 7 berichten onder Boeken.
‘Een ode aan het intermenselijk contact’
Twee jaar lang zocht ik in kringloopwinkels, minibiebs en weggeefkasten naar opdrachten in afgedankte boeken. Mijn vondsten waren te zien in het boekenkatern van de Volkskrant. Nadat ‘Opgedragen, afgedankt’ in juli 2021 stopte, verscheen onderstaand verhaal in de Volkskrant (link). Lees verder
Opgedragen, afgedankt
Sinds de zomer van 2019 lever ik wekelijks een bijdrage aan het boekenkatern van de Volkskrant. De rubriek (een foto met tekstje) heet ‘Opgedragen, afgedankt’ en staat elk weekend linksboven op de achterpagina van dat katern. De foto toont een opdracht (een boodschap van gever aan ontvanger) in een of ander boek, door mij gevonden in een kringloopwinkel of weggeefboekenkast. Bij de foto staat een kort doch meeslepend commentaar van mijn hand. Op de gelijknamige instagrampagina verzamel ik inzendingen van lezers en alle vondsten die de krant niet halen. Mocht je eens iets moois vinden in een afgedankt boek, mail dat dan naar opgedragen.afgedankt[at]gmail.com.
De woestijn van de realiteit
Drie aanleidingen had ik om afgelopen week Welcome To The Desert of the Real (2002) van Slavoj Zizek te herlezen. Ik was elf dagen op The Foundry geweest, een vrijplaats in Galicië waar je als intellectueel of kunstenaar welkom bent om te werken, te praten, te eten, te drinken, te dansen en te slapen buiten de kaders van ‘de markt’ en van wat tegenwoordig voor ‘de universiteit’ doorgaat. Ik was er om de boel te verkennen, om deel te nemen aan een filosofische workshop over metaforen en analogieën en om een anarchistisch trouwfeest bij te wonen. Van alle gesprekken met slimme mensen had ik behoefte gekregen moeilijke boeken te lezen. Dat was één. Lees verder
Enkele vragen aan schrijver Erik Schumacher
Erik Schumacher (1983) groeide op in een autoloos gezin met de verwarming steevast op achttien graden, schrijft hij in zijn boekje De koe knikte ja – Pleidooi voor veganisme. Ontzag voor de natuur werd hem met de paplepel ingegoten, maar toch stond er bij hem thuis driemaal daags vlees op tafel en zag hij zichzelf lang als ‘een echte vleeseter’. Als student ging hij steeds diervriendelijker eten, wat hem twee jaar geleden via wat omwegen bij het veganisme bracht. Zijn pamflet van 91 pagina’s verscheen bij uitgeverij Querido en leest lekker weg. Hij vertelt in dit interview onder meer wat zijn oma ervan vindt dat hij veganist is, dat zijn kat vreemdgaat en wat zijn favoriete dierenfilmpje op internet is. Lees verder
Tien vragen aan schrijver Roanne van Voorst
Roanne van Voorst (1983), antropoloog en schrijver, neemt in haar nieuwe boek Ooit aten we dieren een bijzonder perspectief in. Vanuit de nabije toekomst, waarin de ‘eiwitrevolutie’ voltooid is en vleeseten taboe is geworden, blikt ze terug op onze omgang met dieren in het heden. Haar non-fictieboek staat bol van interessante verhalen en feiten over veganisme, landbouw en dierenwelzijn, en haar mening is duidelijk: de toekomst is vleesloos. Twee korte fictieverhalen, als intermezzo’s gepresenteerd, laten zien hoe mensen in een utopische toekomst zullen eten en terugkijken op de vleesindustrie. We stelden deze antropoloog van de toekomst tien vragen over dierenwelzijn, leven als veganist en haar liefde voor dieren, onder wie haar hond Jax. Lees verder
Het verlies van de aarde
Ik las Het verlies van de aarde: een recente geschiedenis van Nathaniel Rich. Alles wat we nu weten over klimaatverandering wisten we al in 1979, schrijft hij, maar door tegenwerking vanuit de industrie en kortetermijndenken van de politiek ondernemen we nog amper actie. Een teleurstellende geschiedenis, maar we moeten niet bij de pakken neerzitten. Eerlijkheid over klimaatverandering is geboden, schrijft hij, en klimaatontkenners noemt hij schurken. En er zijn oplossingen voorhanden, dus de schouders eronder, niets doen is geen optie en zal het vertrouwen in de politiek nog verder doen afnemen. ‘Het onvermogen tot handelen erodeert ons vertrouwen in menselijke broederschap net zozeer als het onze gletsjers aantast.’ Lees verder