Ik stalkte een Française in Amsterdam

Ik heb 226 volgers op Instagram en 96 op Twitter. Het is verleidelijk om te denken dat je je beter voelt als je meer volgers hebt (volg mij!), maar dat is niet zo. Op internet kun je voor een paar euro duizenden volgers kopen en mensen het idee geven dat je populair bent. We worden blijkbaar graag gevolgd, op internet althans – behalve natuurlijk door de overheid. Maar hoe is het als je offline gevolgd wordt? Of zelf iemand volgt? Tijdens IDFA Doclab geeft het werk Follower van de Amerikaanse technokunstenares Lauren McCarthy je de mogelijkheid om vijf uur lang gevolgd te worden, of te volgen. Ik gaf me op en volgde afgelopen zondagavond vijf uur lang een Française door de natte straten van Amsterdam. Lees verder →

Zwarte Piet in het Persmuseum

In de meeste landen is er geen discussie over: als je je gezicht zwart schminkt, je lippen rood maakt, gouden oorbellen in doet en jolig dansend de knecht speelt van een oude blanke man op een paard, dan ben je racistisch bezig. Je reproduceert dan namelijk het stereotype van de oliedomme zwarte die ondergeschikt is aan de wijze blanke. Maar in Nederland is het toch elk jaar weer goed voor verhitte discussies. Vanaf eind september kun je statusupdates van je Facebookvrienden verwachten met boodschappen als “handen af van ons traditie” en “Zwarte Piet IS en blijf Zwarte Piet.” Lees verder →

Ik ging naar een slaappartijtje voor volwassenen om naar audiokunst te luisteren

slaapzachtnacht Doorgaans is het voorbehouden aan schoolkampen en humanitaire rampen: met een groep mensen overnachten in een publieke ruimte. Ik deed het afgelopen weekend op het Oorzaken Festival in de Brakke Grond in Amsterdam, tijdens de Slaap Zacht Nacht met Kaitlin Prest. Een logeerpartij voor volwassenen zou het zijn, een “nacht vol verhalen”, met live illustraties en dromerige muziek en waar ik in slaap kon vallen “bij audioverhalen over geheimen waar we enkel over mogen fluisteren.” Ik hou van verhalen en ben benieuwd naar geheimen, dus ik deed mijn dekbed in zo’n blauwe IKEA-tas en ging vrijdagavond naar de Brakke Grond. Lees verder →

Wat ik verstond

Bij het binnenrijden van station Amsterdam Amstel stond ik achter twee oude vrouwtjes in beige jassen te wachten tot de trein stilstond en de deuren opengingen. “Schrijf je nog?” hoorde ik de ene aan de andere vragen. Interessant, dacht ik. “Nee,” zei ze. “Eigenlijk helemaal niet meer.” Toen, na een korte stilte: “Pijpen, dat wel.”

Teringgeil

“Ik hou ook van frikandelbroodjes,” zei een dik, zwakzinnig meisje met een neuspiercing tegen me terwijl ik mijn boodschappen in mijn rugtas stopte, onder het bord met poëtische oproepjes als “Ik ben werk zoekend / van het schonmak en ztrijk / aljeblift bel mjj met / nummer / dank wel voor / u bel.” Lees verder →