In 2010 verscheen er een filmpje op internet waarin een Bosnisch meisje puppy’s in een rivier gooit. Het filmpje werd wereldwijd gedeeld, mensen reageerden woedend, en Transformers-regisseur Michael Bay bood zelfs 50 duizend dollar voor de gouden tip die naar het meisje zou leiden. De Nederlandse filmmaker Ben Brand zag het filmpje en dacht: wat vreselijk. Hij maakte er de speelfilm Vind die domme trut en gooi haar in de rivier over, die vanavond om 20.30 uur te zien is op NPO3.
In Vind die domme trut en gooi haar in de rivier helpen Remco en Lizzy (gespeeld door Nino den Brave en Senna Fokke) hun vader met zijn illegale puppyhandel. Zieke puppy’s kunnen ze niet gebruiken, dus die gooien ze in een rivier. Remco droomt van internetpopulariteit, dus maakt hij een filmpje van zijn zus en zet dat op YouTube. Binnen no-time heeft hij duizenden views, maar als de hele wereld woedend op zoek gaat naar zijn zusje realiseert hij zich dat er een prijskaartje aan internetfaam hangt.
Regisseur Ben Brand werd geboren in 1985 en woont in Amsterdam. In 2010 studeerde hij af aan de Filmacademie. Hij maakte de korte films Life is Beautiful en 97%, waarvan de laatste de Nederlandse inzending was voor de Oscar voor Beste Korte Film in 2014. Voor VICE sprak ik met Ben Brand over het gooien van puppy’s, internethaat en het maken van films.
Hoeveel puppy’s zijn er doodgegaan tijdens het maken van deze film?
Ben Brand: Ha! Ik zeg altijd: de special effects lijken supergoed gedaan, maar we hebben eigenlijk gewoon echte puppy’s in die rivier gegooid. Nee, nul natuurlijk. Alleen in het youtubefilmpje waarop de film gebaseerd is sterven echte puppy’s.
Hoe heb je die scène opgenomen waarin Lizzy de hondjes in de rivier gooit?
Senna Fokke is best klein, dus we twijfelden of ze die worp überhaupt kon maken. Als ze die echte pup vastheeft doet ze alsof ze gooit, maar ze gooit natuurlijk niet echt. De camera draait wel richting de rivier, en daar hebben we later een 3D-model in geplakt. Ondertussen zet Lizzy die pup gewoon terug in de emmer.
Dus ze stond daar wel met echte pups?
Ja, en met hun baasjes, trainers en hondencoaches erbij. Die worp hebben we een paar keer gefilmd, ook met een knuffel, omdat het best een eind gooien was naar het midden van die rivier en ik bang was dat het anders ongeloofwaardig zou lijken. Ook omdat de pups waarmee we werkten vrij groot waren.
Je film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Waarom?
Toen ik dat verhaal over dat Bosnische meisje en die puppy’s op internet las, dacht ik: Jezus. Natuurlijk was het heftig wat er met die pups gebeurde, maar dat de hele wereld op zoek ging naar een dertienjarig meisje en haar wilde vermoorden, dat was veel heftiger.
Waarom wilde je daar een film over maken?
Ik heb zelf nooit pups in een rivier geflikkerd, maar wel domme dingen gedaan. En wat is volwassen worden? Dat is toch ook gewoon de kans krijgen om fouten te maken, domme dingen te doen, op je bek te gaan en te leren? Maar van fouten op internet kan je amper iets leren, want wat je online zet heeft veel meer impact en gaat bijna nooit meer weg. Dat ontneemt jongeren de kans om fouten te maken.
Maar puppy’s in een rivier gooien en dat filmen is ook best een grove fout.
Remco maakt de fout om dat op internet te zetten. Hij ziet dat in, daarna gaat het beter met zijn leven, maar dan krijgt hij van het internet toch nog een klap met een hamer. Ik heb als research aan de politie gevraagd hoe dat gaat in zo’n geval. Die zeiden: “We kunnen een filmpje wel van het internet halen, maar als het door iemand is gekopieerd kunnen we daar niks meer aan doen. En als het op een buitenlandse server staat al helemaal niet meer.” Het internet is wat dat betreft een soort Frankenstein: een monster dat we zelf hebben gecreëerd maar niet meer onder controle hebben.
Moeten we er begrip voor hebben dat kinderen domme dingen op internet zetten?
We hebben ook veel ouders gesproken. Die hebben het wel over het internet met hun kinderen, maar kinderen zetten nog steeds dingen online. Ik hoop dat deze film bijdraagt aan het beschermen van kinderen. We leven nog niet zo lang met het internet, en er is tijd voor nodig om daar grip op te krijgen.
Heb je een idee hoe het beter zou kunnen?
In Scandinavië hebben ze een soort paspoort gecreëerd waarbij ze je echte identiteit aan je online identiteit koppelen. Daardoor ben je niet meer anoniem op internet, waardoor mensen minder heftig reageren. Dat zou een oplossing kunnen zijn.
Je film eindigt best gruwelijk. Waarom?
Op het filmfestival in Berlijn zag ik twee korte films die me zo in mijn maag stompten, dat ik er tot op de dag van vandaag kippenvel van krijg als ik eraan denk. Dat wilde ik ook bereiken. Ik wil echt dat dit verhaal je bijblijft.
De meeste acteurs in de film hadden geen acteerervaring. Hoe regisseerde je hen?
Non-acteurs zijn gewoon supergoed, omdat ze niet acteren. Het repetitieproces was vooral bedoeld om iedereen vertrouwd met elkaar te maken. Bij het spelen van scènes schreeuwde ik opdrachten naar ze – zeg dit, doe dat – en dan moesten ze blijven doorspelen en niet naar mij kijken. Verder regisseerde ik zo min mogelijk. Cameraman Paul Özgür gebruikte bijna geen lampen, waardoor de acteurs zich vrij konden bewegen op de set.
Je ziet veel niet-professionele acteurs de laatste tijd, bijvoorbeeld in American Honey en Home. Is dat een trend?
Misschien is er meer behoefte aan iets ‘echts’. Je ziet het ook in commercials. Na de première vertelden jongeren uit het publiek me dat ze zich herkenden in de manier waarop jongeren gerepresenteerd worden in mijn film. Dat vond ik een mooi compliment.
Vind je het jammer dat je film niet in de bioscoop uitkomt?
Ja, heel jammer. En de vraag is of de film nog voor grote filmfestivals geselecteerd wordt als hij op tv is geweest. Ik hoop dat dat nog lukt, ook voor mijn carrière. Als je bij het Filmfonds iets wil indienen moet je minimaal op één groot festival hebben gestaan.
Ik heb zelf vroeger met mijn beste vriend in een bejaardentehuis gewerkt, om appartementen van overleden bejaarden leeg te ruimen, net als Remco in de film. De erfgenamen haalden op wat ze wilden bewaren, en de rest gooiden wij bij het grofvuil. Dan gingen we eerst blowen, en daarna de hele shit eruit stampen en aan de gordijnen hangen. Ik weet niet of we daar nou ooit viagrapillen hadden gevonden, maar ik wilde iets doen met pillen, het gevaar ervan, maar ook de lol. Humor is belangrijk in mijn werk. En als je na een grappige scène iets ellendigs laat zien, dan komt dat extra hard aan.
Ik schreef dit voor VICE, zie hier.